Wadera wydawała się naprawdę wkurzona. A ja tylko chciałem coś sprawdzić. Gdybym wiedział,że spadnę to bym tam nie właził. Moje przeprosiny chyba nic nie dały. Nagle Yuko,zaczęła krzyczeć,przeklinać i wszystko na raz. A ja siedziałem cicho-nie ruchomo jak słup. "Co w nią wstąpiło?!"-myślałem,połowy co mówiła nie słuchałem. Lecz wiele obraźliwych nazw niestety tam padło.
-Ale,ja nie chciałem...-mówiłem nieśmiało.
-CO?!! NIE CHCIAŁEŚ TAK!!!!-a potem znowu zaczęła mnie wyzywać,krzyczeć i się drzeć. Patrzyłem w ziemię,byłem oburzony i równie dobrze mógłbym zachowywać się tak samo jak ona, lub jeszcze gorzej. Jednak siedziałem w ciszy. Wiedziałem,że jest z nią coś nie tak. Kątem oka zobaczyłem cień. Gdy podniosłem głowę po cieniu nie było śladu-pewnie przewidzenia. Wadera gdy zobaczyła,że nie za bardzo mnie interesują jej wyzwiska,podeszła bliżej i krzyczała jeszcze głośniej.
-Yuko,o co ci chodzi przecież nic takie strasznego się nie stało...-próbowałem załagodzić sytuację. Póki co byłem jeszcze spokojny.
-AH! TAK NIC?! NIE ,TOBIE NIE ...A MI?!!!! MOGŁEŚ MNIE NAWET ZABIĆ!!!!-znowu darła ryja.
-Ale żyjesz i no stoisz-patrzałem w ziemię wolałem nie patrzeć jej w oczy. Ale ona swoje "bla,bla,bla"- o co jej chodzi? Nigdy nie widziałem jej w takim szale. Gdy podniosłem głowę,i spojrzałem w jej twarz,spostrzegłem ,że w jednej sekundzie oczy Yuko zaświeciły się na czerwono. Powoli,i głośno (żeby mnie porządnie usłyszała) a zarazem opanowany zacząłem mówić:
-Yuko....coś ty żarła?!
-CO?! A TERAZ ZWALASZ NA MNIE!!!! ALE Z CIEBIE IDIOTA!-i w kółko to samo. "O Boże,kiedy się zamknie?"-moja jedyna myśl w tamtym momencie. Postanowiłem usiąść,nie wiadomo kiedy umilknie. Patrzyła na mnie jakbym był jej największym wrogiem,aż mi się smutno zrobiło. No,nawet nie z powodu tych wyzwisk,ale przez to spojrzenie.
-Przepraszam...-powtórzyłem.
<Yuko,chciałaś to masz ...>
Uwagi: Po przecinkach stawiaj spację. I ogólnie dbaj o estetykę opowiadań.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz